Πριν από τον 18ο αιώνα και τη βιομηχανική επανάσταση τα περισσότερα κεριά για οικιακή χρήση παρασκευάζονταν στο σπίτι. Ήταν συνήθως φτιαγμένα από
ξίγκι, δηλαδή ζωικό λίπος. τα κεριά καθημερινής χρήσης δεν έμοιαζαν διόλου με τα σημερινά, που είναι άκαπνα, άοσμα & ελεγχόμενης καύσης. εκείνα έβγαζαν καπνό ,έσταζαν & είχαν αποκρουστική οσμή. τα μόνα κεριά καλής ποιότητας ήταν φτιαγμένα από κηρό μελισσών & χρησιμοποιούνταν μονάχα στις εκκλησίες & στις Βασιλικές κατοικίες. όμως ακόμη κι αυτά κάπνιζαν & έσταζαν. Με την αυγή της βιομηχανικής επανάστασης η αύξηση του ωραρίου εργασίας απαιτούσε πλέον περισσότερες πηγές φωτός κι έτσι άρχισε η μαζική παραγωγή κεριών. επινοήθηκαν εξειδικευμένα μηχανήματα που βύθιζαν ταυτοχρόνως πολλά φυτίλια μαζί σε δεξαμενές λιωμένου κεριού, τα οποία ανέσυραν αργότερα στην επιφάνεια με ειδικά αντίβαρα.
ξίγκι, δηλαδή ζωικό λίπος. τα κεριά καθημερινής χρήσης δεν έμοιαζαν διόλου με τα σημερινά, που είναι άκαπνα, άοσμα & ελεγχόμενης καύσης. εκείνα έβγαζαν καπνό ,έσταζαν & είχαν αποκρουστική οσμή. τα μόνα κεριά καλής ποιότητας ήταν φτιαγμένα από κηρό μελισσών & χρησιμοποιούνταν μονάχα στις εκκλησίες & στις Βασιλικές κατοικίες. όμως ακόμη κι αυτά κάπνιζαν & έσταζαν. Με την αυγή της βιομηχανικής επανάστασης η αύξηση του ωραρίου εργασίας απαιτούσε πλέον περισσότερες πηγές φωτός κι έτσι άρχισε η μαζική παραγωγή κεριών. επινοήθηκαν εξειδικευμένα μηχανήματα που βύθιζαν ταυτοχρόνως πολλά φυτίλια μαζί σε δεξαμενές λιωμένου κεριού, τα οποία ανέσυραν αργότερα στην επιφάνεια με ειδικά αντίβαρα.
Στις αρχές του 19ο αιώνα ο Μισέλ Σεβρέλ, ένας γάλλος χημικός, ανακάλυψε πως το ξύγκι περιείχε ένα σημαντικό χημικό στοιχείο-το στεατικό οξύ. Αφού πειραματίστηκε ,έμαθε να διαχωρίζει το στεατικό οξύ από τα υπόλοιπα λιπαρά οξέα & την γλυκερίνη. Από την διαδικασία αυτή προέκυψε η στεατίνη. Το επόμενο βήμα ήταν η εξαγωγή κηρού παραφίνης από κάρβουνο η τύρφη. Αυτά τα δυο βασικά συστατικά-η στεατίνη & η παραφίνη –μεταμόρφωσαν κυριολεκτικά την ποιότητα των κεριών. αυτά τα υλικά χρησιμοποιούμε ακόμη & σήμερα, μολονότι λαμβάνουμε τον κηρό παραφίνης από τη διύλιση του πετρελαίου και τη στεατίνη από τους καρπούς των φαινικών.
Μια άλλη κεφαλαιώδη βελτίωση στην παραγωγή των κεριών που επήλθε την ίδια εποχή συνδέθηκε με την χρήση των πλεκτών βαμβακερών φυτιλιών. Ως τότε χρησιμοποιούνταν διάφορα υποδεέστερα υλικά, όπως ύφασμα, κλωστή, καλάμι & σπάγκο. Η ιδέα της χρήσης πλεκτών φυτιλιών ήταν εμπνευσμένη & πρωτοποριακή, αφού ένα κερί εφοδιασμένο με τέτοιο φυτίλι παρήγε περισσότερο φως . Μάλιστα, η βασίλισσα Βικτόρια χρησιμοποίησε αυτά τα νεοσύστατα φυτίλια στα κεριά που παρασκευάστηκαν για τον γάμο της.
Ωστόσο, η στάχτη που παραγόταν από την καύση του πλεκτού βαμβακιού προκαλούσε υπερβολικό καπνό. Αυτό το πρόβλημα λύθηκε στα τέλη του 18ο αιώνα, όταν ανακάλυψαν ότι τα φυτίλια υφίσταντο ολοκληρωτική καύση όταν εμβαπτίζονταν σε βορικό οξύ. Αν κοιτάξετε προσεκτικά ένα αναμμένο κερί ,θα παρατηρήσετε ότι το φυτίλι γέρνει και η άκρη του καίγεται ολοκληρωτικά από τη φλόγα. Αυτό σημαίνει πως δεν μένει καθόλου άνθρακας στην άκρη του φιτιλιού κι επομένως το κερί έχει καθαρή καύση.
Η ειρωνεία είναι πως η τέχνη της κηροποίιας τελειοποιήθηκε μετά την ανακάλυψη του ηλεκτρικού ρεύματος. Έκτοτε οι τεχνικές παραγωγής έχουν εξελιχθεί περαιτέρω, προς μεγάλη τέρψη όλων εκείνων που αρέσκονται να δειπνούν η να χαλαρώνουν υπό το γλυκό φως των κεριών.
Aπόσπασμα από το βιβλίο: "Kατασκευή Κεριών", Σου Σπερ
